خليج فارس از عهد باستان به لحاظ اقتصادي و جغرافيايي و سياسي، مورد توجه همه اقوام بوده است. اين خليج و سواحل آن، همواره محل سکناي ايرانيان بود. آنها از همان آغاز حضور خود در ايران، به ارزشهاي بي مانند درياي پارس پي بردند. ايرانيان نخستين نيروي دريايي قدرتمند خود را در خليج فارس ايجاد کردند.

 کوروش کبير در سال 539 قبل از ميلاد و پس از فتح بابل، ايجاد نيروي دريايي و بازرگاني را براي حکومت نوپاي هخامنشي، ضروري دانست. از اينرو براي اولين بار، جزيره بحرين را به صورت پايگاه مهم دريايي ايران در آبهاي خليج فارس درآورد. وي همچنين در اطراف بوشهر امروزي، اقامتگاه اختصاصي داشت.

 ايرانيان نخستين ملتي بودند که از راه خليج فارس، درهاي تجارت جهاني را در اين منطقه گشودند. سواحل خليج فارس و بحرين، همواره به دست شاهزاده هاي هخامنشي اداره ميشد که در فارس و کرمان حکومت ميکردند.